Jan Himilsbach – życiorys i filmografia

Jan Himilsbach – życiorys i filmografia

1 July 2024

Jan Himilsbach, urodzony 31 listopada 1931 roku, był polskim aktorem, pisarzem i scenarzystą, który zyskał popularność dzięki swojemu charakterystycznemu wyglądowi i chrypliwemu głosowi. Jego życie było pełne barwnych epizodów, które często przenikały do jego twórczości artystycznej. Himilsbach zadebiutował na ekranie w latach 70. XX wieku, zyskując rozpoznawalność w polskim kinie dzięki swoim rolom epizodycznym. Jego postacie były często inspirowane ludźmi z marginesu społecznego, co dodawało autentyczności jego kreacjom.

Wśród najbardziej znanych filmów z jego udziałem można wymienić Rekolekcje (1977, reż. Janusz Majewski), gdzie zagrał rolę Janka, dozorcy w Operze Leśnej, oraz Nie zaznasz spokoju (1977, reż. Mieczysław Waśkowski), w którym wcielił się w handlarza pasera. Jego talent aktorski można było podziwiać również w takich produkcjach jak Rodzina Leśniewskich (1978, reż. Janusz Łęski), gdzie zagrał tragarza z firmy przeprowadzkowej, oraz Zielona miłość (1978, reż. Grzegorz Królikiewicz), w którym wcielił się w rolę pijaczka.

Himilsbach nie ograniczał się tylko do aktorstwa. Był również utalentowanym scenarzystą. Współpracował z Andrzejem Kondratiukiem przy scenariuszu do filmu Wniebowzięci (1973), a także z Januszem Zaorskim przy Chleba naszego powszedniego (1974). Jego twórczość scenariuszowa była często inspirowana jego własnymi doświadczeniami życiowymi, co dodawało jej autentyczności i głębi.

Życie prywatne Jana Himilsbach

Jan Himilsbach prowadził życie pełne kontrastów, które często przenikały do jego twórczości artystycznej. Był człowiekiem o bogatym życiorysie, pełnym zarówno sukcesów, jak i trudnych momentów. Jego życie prywatne było równie barwne jak jego kariery zawodowa. Himilsbach był znany z zamiłowania do alkoholu, co niestety miało wpływ na jego zdrowie i relacje z innymi ludźmi.

Pomimo swoich wad, Himilsbach był osobą niezwykle charyzmatyczną i pełną pasji. Jego życie osobiste było pełne przygód i nieoczekiwanych zwrotów akcji. Był człowiekiem, który nie bał się ryzykować i żyć na własnych warunkach. Jego autentyczność i szczerość przyciągały do niego wielu przyjaciół i współpracowników, którzy cenili go za jego niezwykłą osobowość i talent.

Himilsbach miał również swoje pasje poza kinem. Był zapalonym miłośnikiem literatury i sztuki, co często znajdowało odzwierciedlenie w jego twórczości. Jego zainteresowania były szerokie i obejmowały zarówno klasykę literatury, jak i nowoczesne formy wyrazu artystycznego. Był człowiekiem o szerokich horyzontach, który nie bał się eksplorować nowych obszarów i wyzwań.

Jego życie osobiste było pełne wyzwań, ale również sukcesów. Pomimo trudności, Himilsbach zawsze potrafił znaleźć sposób na przezwyciężenie przeciwności losu i kontynuowanie swojej kariery. Jego determinacja i niezłomność były cechami, które wyróżniały go na tle innych artystów i sprawiały, że był postacią wyjątkową w polskim kinie.

Kariera i nagrody Jana Himilsbach

Kariera Jana Himilsbach była pełna sukcesów i niezapomnianych ról, które na stałe wpisały się w historię polskiego kina. Jego debiut na ekranie miał miejsce w latach 70. XX wieku, kiedy to zyskał rozpoznawalność dzięki swoim charakterystycznym rolom epizodycznym. Jego talent aktorski i unikalny styl gry szybko przyciągnęły uwagę reżyserów i widzów, co zaowocowało licznymi propozycjami filmowymi.

Jednym z najbardziej pamiętnych filmów z jego udziałem był Party przy świecach (1980, reż. Janusz Kondratiuk), w którym zagrał Zenona Minkowskiego. Jego kreacja była pełna autentyczności i głębi, co przyciągnęło uwagę krytyków i widzów. Kolejnym ważnym filmem w jego karierze był Jan Serce (1981, reż. Radosław Piwowarski), gdzie wcielił się w rolę Józefa Kieliszka. Jego rola była pełna emocji i autentyczności, co sprawiło, że film ten stał się jednym z najbardziej cenionych w jego dorobku.

Himilsbach zdobył również uznanie jako scenarzysta. Jego współpraca z Andrzejem Kondratiukiem przy filmie Wniebowzięci (1973) przyniosła mu wiele pochwał i uznanie w środowisku filmowym. Jego scenariusze były pełne autentyczności i głębi, co sprawiało, że były one niezwykle cenione zarówno przez krytyków, jak i widzów.

Pomimo swoich licznych sukcesów, Himilsbach nigdy nie zdobył żadnych znaczących nagród filmowych. Jego talent i wkład w polskie kino były jednak niezaprzeczalne, co sprawiło, że stał się ikoną polskiego kina. Jego unikalny styl gry i autentyczność przyciągały do niego wielu reżyserów i widzów, którzy cenili go za jego niezwykłą osobowość i talent.

Ciekawostki o Jan Himilsbach

Jan Himilsbach był postacią niezwykle barwną i pełną kontrastów, co sprawiało, że jego życie było pełne ciekawostek i anegdot. Jedną z najbardziej znanych jest fakt, że Himilsbach był nie tylko aktorem i scenarzystą, ale również kamieniarzem. Jego prace w kamieniu były równie imponujące jak jego role filmowe, co dodawało mu autentyczności i wyjątkowości.

Himilsbach był również znany z zamiłowania do alkoholu, co niestety miało wpływ na jego zdrowie i relacje z innymi ludźmi. Jego życie osobiste było pełne przygód i nieoczekiwanych zwrotów akcji, co często przenikało do jego twórczości artystycznej. Był człowiekiem, który nie bał się ryzykować i żyć na własnych warunkach, co sprawiało, że był postacią niezwykle autentyczną i pełną pasji.

Pomimo swoich licznych wad, Himilsbach był osobą niezwykle charyzmatyczną i pełną pasji. Jego autentyczność i szczerość przyciągały do niego wielu przyjaciół i współpracowników, którzy cenili go za jego niezwykłą osobowość i talent. Jego życie było pełne wyzwań, ale również sukcesów, co sprawiało, że był postacią wyjątkową w polskim kinie.

Filmografia

Filmy:

  • Łabędzi śpiew, 1988, reż. Robert Gliński
  • Pan Kleks w kosmosie, 1988, reż. Krzysztof Gradowski
  • Ostatni dzwonek, 1986, reż. Wojciech Strzemżalski
  • Zdarzenie, 1986, reż. Antoni Borzewski
  • Upomnienie, 1986, reż. Lesław Wilk
  • Starzy znajomi, 1985, reż. Wojciech Strzemżalski
  • Czas dojrzewania, 1984, reż. Mieczysław Waśkowski
  • Smażalnia story, 1984, reż. Józef Gębski
  • Zabawa w chowanego, 1984, reż. Janusz Zaorski
  • Incydent na pustyni, 1983, reż. Wojciech Strzemżalski
  • Amnestia, 1981, reż. Stanisław Jędryka
  • Filip z konopi, 1981, reż. Józef Gębski
  • Pogotowie przyjedzie, 1981, reż. Zbigniew Rebzda
  • Zderzenie, 1981, reż. Grzegorz Skurski
  • Party przy świecach, 1980, reż. Antoni Krauze
  • Rodzina Leśniewskich, 1980, reż. Janusz Łęski
  • Bumerang, 1980, reż. Krzysztof Lang
  • Przerwanie abstynencji, 1980, reż. Zbigniew Rebzda
  • Koty to dranie, 1978, reż. Henryk Bielski
  • Płomienie, 1978, reż. Ryszard Czekała
  • Nałóg, 1975, reż. Marek Piwowski
  • Obrazki z życia, 1975, reż. Krzysztof Gradowski, Andrzej Kotkowski
  • Polska gola!, 1975, reż. Janusz Kidawa
  • Chleba naszego powszedniego, 1974, reż. Janusz Zaorski
  • Historia pewnej miłości, 1974, reż. Wojciech Wiszniewski
  • Koniec wakacji, 1974, reż. Stanisław Jędryka
  • Nie ma róży bez ognia, 1974, reż. Stanisław Bareja
  • Wiosna panie sierżancie, 1974, reż. Tadeusz Chmielewski
  • Wielkanoc, 1974, reż. Ewa Kot
  • Jak to się robi, 1973, reż. Andrzej Kondratiuk
  • Pies, 1973, reż. Janusz Kondratiuk
  • Przyjęcie na dziesięć osób plus trzy, 1973, reż. Jerzy Gruza
  • Wniebowzięci, 1973, reż. Andrzej Kondratiuk
  • Jezioro osobliwości, 1972, reż. Jan Batory
  • Kwiat paproci, 1972, reż. Jacek Butrymowicz
  • Siedem czerwonych róż czyli Benek Kwiaciarz o sobie i o innych, 1972, reż. Jerzy Sztwiertnia
  • Skorpion, panna i łucznik, 1972, reż. Andrzej Kondratiuk
  • Trzeba zabić tę miłość, 1972, reż. Janusz Morgenstern
  • Dziewczyny do wzięcia, 1972, reż. Janusz Kondratiuk
  • Na przełaj, 1971, reż. Janusz Łęski
  • Punkt wyjścia, 1971, reż. Jerzy Sztwiertnia
  • Książę sezonu, 1970, reż. Witold Orzechowski
  • Rejs, 1970, reż. Marek Piwowski

Seriale:

  • Śmieciarz, 1987 - 1988
  • Jan Serce, 1982
  • Przygrywka, 1982 - 1983
  • Białe tango, 1981 - 1982
  • Zielona miłość, 1978 - 1980
  • Rodzina Leśniewskich, 1978
  • Ślad na ziemi, 1978
  • Daleko od szosy, 1976
  • S.O.S., 1974 - 1975
  • Stawiam na Tolka Banana, 1973

Ten artykuł napisaliśmy z pomocą sztucznej inteligencji.

Udostępnij