Michelle Yeoh – ikona kina akcji i laureatka Oscara
15 September 2025
Maggie Smith, czyli Margaret Natalie Smith, to bez wątpienia jedna z najwybitniejszych brytyjskich aktorek teatralnych, filmowych i telewizyjnych XX i XXI wieku. Słynęła z niezwykłej wszechstronności oraz wyjątkowego stylu gry, a jej ponad siedem dekad aktywności artystycznej uczyniło ją prawdziwą ikoną światowego kina i teatru. Urodziła się 28 grudnia 1934 roku w Ilford w Anglii. Już jako młoda dziewczyna wykazywała nieprzeciętny talent aktorski, który rozwijała podczas edukacji teatralnej. Swoją karierę zaczynała na prestiżowej scenie Oxford Playhouse w latach 50., gdzie szybko zdobyła uznanie zarówno krytyków, jak i widzów – nie tylko w Wielkiej Brytanii, ale i za granicą.
Przełomowy moment w karierze Maggie Smith przyszedł wraz z filmem Nowhere to Go (1958) w reżyserii Setha Holta, który otworzył jej drzwi do kolejnych, poważnych ról. Szczególnie wyróżnia się rola w Otello (1965) w reżyserii Stuarta Burge’a – właśnie za nią otrzymała swoją pierwszą nominację do Oscara. To jednak kreacja w filmie Pełnia życia panny Brodie (1970) w reżyserii Ronalda Neame’a przyniosła jej ogromną popularność i pierwszą statuetkę Oscara. Jej talent objawił się także w filmach takich jak Suita kalifornijska (1978), którą wyreżyserował Herbert Ross, a za którą zgarnęła kolejnego Oscara, czy w rozrywkowym Sister Act (1992) pod batutą Emila Ardolino.
Największą sławę na skalę światową przyniosła Maggie Smith jednak rola profesor Minervy McGonagall w serii filmów o Harrym Potterze. Czyż nie jest fascynujące, jak potrafiła zachwycić kolejne pokolenia widzów? Oprócz tego zdobyła serca fanów jako Violet Crawley, hrabina Dowager Grantham, w popularnym serialu „Downton Abbey” i jego filmowych kontynuacjach. Warto także wspomnieć o innych znakomitych produkcjach z jej udziałem, takich jak Pokój z widokiem (1985) Jamesa Ivory’ego, Gosford Park (2001) Roberta Altmana czy Śmierć na Nilu (1978) Johna Guillermina. W całym swoim życiu artystycznym współpracowała między innymi z legendarnym Laurence’em Olivierem oraz Judi Dench, a jej twórczy dorobek pozostaje inspiracją do dziś. Maggie Smith odeszła w 2024 roku, zostawiając po sobie niezwykle bogate dziedzictwo artystyczne.
Maggie Smith zawsze chroniła swoją prywatność i rzadko pozwalała, by życie poza sceną czy planem filmowym było tematem publicznych dyskusji. Była dwukrotnie zamężna – pierwszy raz poślubiła aktora Roberta Stephensa w 1967 roku. Ich małżeństwo trwało do 1975 roku i doczekali się dwóch synów: Chrisa Larkina oraz Toby’ego Stephens, którzy poszli w ślady rodziców i również zostali aktorami. Tuż po rozwodzie, w tym samym 1975 roku, Maggie wyszła za dramaturga Beverleya Crossa, z którym tworzyła zgrany związek aż do jego śmierci w 1998 roku. Ten czas zapewnił aktorce stabilizację i wsparcie, które pomogły jej przetrwać trudne chwile.
W życiu Maggie Smith pojawiły się także poważne wyzwania zdrowotne. W 1988 roku zdiagnozowano u niej chorobę Gravesa-Basedowa, a w 2007 roku przeszła operację usunięcia raka piersi. Mimo tych trudności aktorka z wielką siłą wróciła na scenę i plan filmowy, prezentując niesamowitą determinację. Jej podejście do mediów cechował zdrowy dystans – zawsze świadomie oddzielała życie prywatne od kariery, co pozwalało jej zachować równowagę i spokój.
Droga aktorska Maggie Smith to nieprzerwany proces rozwijania talentu i doskonalenia warsztatu. Zaczęła w brytyjskim teatrze, przede wszystkim na deskach Oxford Playhouse, zdobywając uznanie za różnorodne role – zarówno klasyczne, jak i współczesne. Z czasem jej kariera rozwinęła się na międzynarodowych scenach, m.in. na Broadwayu, gdzie budowała swoją reputację jako jedna z najwybitniejszych aktorek swojego pokolenia. Wielokrotna współpraca z takimi legendami teatru jak Laurence Olivier czy Judi Dench dodatkowo umocniła jej pozycję w świecie sztuki.
W kinie zadebiutowała w filmie Nowhere to Go (1958), a uznanie przyniosła jej nominacja do Oscara za rolę w Otello (1965). Zdobyła dwie statuetki Oscara za role w Pełnia życia panny Brodie (1970) oraz Suita kalifornijska (1978). Jej występ jako Violet Crawley w serialu „Downton Abbey” przyniósł jej aż trzy nagrody Emmy, a postać stała się prawdziwą ikoną telewizji. Nie można też zapomnieć o jej roli w filmach takich jak Pokój z widokiem czy Gosford Park.
Nie sposób pominąć wpływu, jaki miała na kulturę popkultury dzięki roli profesor Minervy McGonagall w serii filmów o Harrym Potterze – dzięki niej zyskała sympatię także młodszych widzów. Maggie Smith osiągnęła coś, czego marzy każdy aktor – potrójną koronę aktorstwa, zdobywając Oscara, Tony i Emmy, co świadczy o jej niezwykłej wszechstronności i mistrzostwie. Na jej koncie znajduje się wiele prestiżowych nagród, w tym pięć BAFTA, trzy Złote Globy oraz Laurence Olivier Award za całokształt twórczości.
Choć świat zna ją jako Maggie Smith, na co dzień posługiwała się pełnym imieniem – Margaret. Jej występy często przepełniał subtelny humor i wyrafinowana ironia, które stały się jej znakiem rozpoznawczym. Nawet w chwilach najtrudniejszych, takich jak walka z nowotworem, nie zrezygnowała z pracy na planie „Harry’ego Pottera” i „Downton Abbey”, pokazując niezwykły profesjonalizm i zaangażowanie. Czyż to nie budzi podziwu?
Aktorka często z uśmiechem komentowała, jak młodzi fani poznawali ją dopiero dzięki roli profesor McGonagall, nie mając świadomości jej wcześniejszych, wielkich sukcesów. Jej synowie, Chris Larkin i Toby Stephens, również zdobyli rozgłos w świecie aktorskim – choćby Toby, który wcielił się m.in. w rolę Jamesa Bonda w słuchowisku BBC.
Maggie Smith cechowała się dystansem do życia medialnego, lojalnością wobec przyjaciół i niezwykłą skromnością. Otrzymała liczne honorowe odznaczenia i doktoraty honoris causa, a jej dorobek artystyczny obejmuje zarówno spektakle na West Endzie, jak i ważne produkcje kinowe na całym świecie. To właśnie te cechy – talent, powściągliwość i klasa – sprawiają, że Maggie Smith na zawsze pozostanie wzorem do naśladowania i jedną z najważniejszych postaci w historii teatru i kina.
Ten artykuł napisaliśmy z pomocą sztucznej inteligencji.