Isabelle Huppert – życiorys i filmografia

Huppert zadebiutowała na dużym ekranie w 1971 roku, a jej pierwsze znaczące role to występy w filmach takich jak *Les Valseuses* (1974, reż. Bertrand Blier) oraz *Lacombe Lucien* (1974, reż. Louis Malle). Przełomem w jej karierze okazała się rola w filmie *Pianistka* (2001, reż. Michael Haneke), za którą otrzymała Złotą Palmę na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Cannes oraz Europejską Nagrodę Filmową.

W ciągu swojej kariery Huppert zagrała w licznych filmach, które przyniosły jej uznanie zarówno w Europie, jak i na świecie. Wśród jej najbardziej znanych filmów znajdują się *Elle* (2016, reż. Paul Verhoeven), *Co przynosi przyszłość* (2016, reż. Mia Hansen-Løve), *Głośniej od bomb* (2015, reż. Joachim Trier) oraz *Wyspa psów* (2018, reż. Wes Anderson), gdzie użyczyła swojego głosu.

Życie prywatne Isabelle Huppert

Isabelle Huppert od 1982 roku jest w związku małżeńskim z reżyserem Ronaldem Chammahem. Para jest znana z utrzymywania swojego życia prywatnego z dala od blasku fleszy, co pozwala im na prowadzenie spokojnego życia rodzinnego. Mimo to, Huppert często wspomina o wsparciu, jakie otrzymuje od swojego męża, co jest kluczowe w jej intensywnej karierze aktorskiej.

Huppert, będąc osobą prywatną, rzadko udziela wywiadów na temat swojego życia osobistego. Skupia się głównie na swojej pracy i pasji do aktorstwa. Jej zaangażowanie w sztukę nie ogranicza się tylko do kina; jest również aktywna w teatrze, gdzie zagrała w wielu znaczących produkcjach, takich jak *Kwartet* w Théâtre de l'Odéon w 2006 roku.

Aktorka jest także zaangażowana w różne działania charytatywne i społeczne, choć nie nagłaśnia tego aspektu swojego życia. Jej dyskrecja i skromność w tych kwestiach tylko dodają jej uroku i autentyczności, co jest rzadkością w świecie show-biznesu.

Isabelle Huppert jest matką trójki dzieci, z którymi utrzymuje bliskie relacje. Mimo intensywnej kariery, zawsze stara się znaleźć czas dla swojej rodziny, co jest dla niej niezwykle ważne. Jej zdolność do łączenia życia zawodowego z prywatnym jest często podziwiana przez jej kolegów z branży.

Kariera i nagrody Isabelle Huppert

Isabelle Huppert rozpoczęła swoją karierę aktorską na początku lat 70. XX wieku i szybko zdobyła uznanie za swoje wszechstronne umiejętności aktorskie. Jej pierwsze znaczące role to występy w filmach *Les Valseuses* (1974, reż. Bertrand Blier) oraz *Lacombe Lucien* (1974, reż. Louis Malle). Wkrótce potem zagrała w *La Dentellière* (1977, reż. Claude Goretta), za którą otrzymała swoją pierwszą nagrodę Cezara.

Największy przełom w jej karierze nastąpił w 2001 roku, kiedy zagrała główną rolę w filmie *Pianistka* (2001, reż. Michael Haneke). Rola ta przyniosła jej Złotą Palmę na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Cannes oraz Europejską Nagrodę Filmową. Od tego momentu Huppert stała się jedną z najbardziej rozpoznawalnych i cenionych aktorek na świecie.

W 2016 roku zagrała w filmie *Elle* (reż. Paul Verhoeven), za który otrzymała Cezara dla najlepszej aktorki oraz nominację do Oscara. Film ten spotkał się z ogromnym uznaniem krytyków i publiczności, a rola Michèle Leblanc stała się jedną z najbardziej ikonicznych w jej karierze.

Isabelle Huppert zdobyła wiele nagród i wyróżnień na przestrzeni lat, w tym specjalną nagrodę na 44. festiwalu w Karlowych Warach w 2009 roku oraz David di Donatello dla najlepszej aktorki zagranicznej. Jej talent i wszechstronność pozwoliły jej na występy w różnorodnych gatunkach filmowych, od dramatów po komedie i thrillery.

Aktorka nie ogranicza się tylko do kina; jest również aktywna w teatrze. Jej występy na scenie, takie jak w przedstawieniu *Kwartet* w Théâtre de l'Odéon, są równie cenione jak jej role filmowe. Huppert jest także członkiem prestiżowych akademii filmowych, takich jak Académie des César, co dodatkowo potwierdza jej status w świecie kina.

Ciekawostki o Isabelle Huppert

Isabelle Huppert jest znana z niezwykłej wszechstronności i zdolności do wcielania się w różnorodne postacie. W 2018 roku użyczyła swojego głosu w filmie animowanym *Wyspa psów* (reż. Wes Anderson), gdzie zagrała rolę tłumaczki Nelson. To pokazuje, że aktorka nie boi się eksperymentować i podejmować nowych wyzwań.

W 2017 roku Huppert zagrała w filmie *Madame Hyde* (reż. Serge Bozon), który miał swoją premierę we Francji w 2018 roku. Film ten jest nowoczesną interpretacją klasycznej opowieści o Dr. Jekyllu i Mr. Hyde, co pokazuje jej zainteresowanie nietypowymi i złożonymi rolami.

Isabelle Huppert jest również znana z tego, że często współpracuje z reżyserami, którzy mają unikalne i często kontrowersyjne podejście do kina. Jej współpraca z Michaelem Haneke, Paulem Verhoevenem i Claudem Chabrolem przyniosła wiele niezapomnianych kreacji filmowych, które na zawsze zapisały się w historii kina.

Aktorka jest również laureatką licznych nagród filmowych, w tym specjalnej nagrody na 44. festiwalu w Karlowych Warach w 2009 roku oraz David di Donatello dla najlepszej aktorki zagranicznej. Jej talent i wszechstronność pozwoliły jej na występy w różnorodnych gatunkach filmowych, od dramatów po komedie i thrillery.

Filmografia

Filmy:

• A Traveler's Needs (Yeohaengjaui pilyo), 2024, reż. Sang-soo Hong
• My New Friends (Les gens d’à côté), 2024, reż. André Téchiné
• Visiting Hours (La prisonnière de Bordeaux), 2024, reż. Patricia Mazuy
• Moja zbrodnia (Mon crime), 2023, reż. François Ozon
• Sidonie in Japan (Sidonie au Japon), 2023, reż. Élise Girard
• Marianne, 2023, reż. Michael Rozek
• Caravaggio's Shadow (L'ombra di Caravaggio), 2022, reż. Michele Placido
• Paryż pani Harris (Mrs. Harris Goes to Paris), 2022, reż. Anthony Fabian
• Co się tyczy Joan (À propos de Joan), 2022, reż. Laurent Larivière
• IO, 2022, reż. Jerzy Skolimowski
• The Sitting Duck (La Syndicaliste), 2022, reż. Jean-Paul Salomé
• Obietnice (Les promesses), 2021, reż. Thomas Kruithof
• Le grand restaurant: Réouverture après travaux, 2021, reż. Romuald Boulanger,Pierre Palmade
• Mama Weed (La daronne), 2020, reż. Jean-Paul Salomé
• My Best Part (Garçon chiffon), 2020, reż. Nicolas Maury
• Frankie, 2019, reż. Ira Sachs
• Golden Youth (Une jeunesse dorée), 2019, reż. Eva Ionesco
• Biała jak śnieg (Blanche-Neige), 2019, reż. Anne Fontaine
• Eva, 2018, reż. Benoît Jacquot
• Greta, 2018, reż. Neil Jordan
• The Sleeping Shepherd, 2017, reż. Frank Hudec
• Happy End, 2017, reż. Michael Haneke
• Pani Hyde (Mrs. Hyde), 2017, reż. Serge Bozon
• Tama (Barrage), 2017, reż. Laura Schroeder
• Reinventing Marvin (Marvin ou la belle éducation), 2017, reż. Anne Fontaine
• Aparat Claire (Keul-le-eo-eui Ka-me-ra), 2017, reż. Sang-soo Hong
• Co przynosi przyszłość (L'avenir), 2016, reż. Mia Hansen-Løve
• Elle, 2016, reż. Paul Verhoeven
• Tout de suite maintenant, 2016, reż. Pascal Bonitzer
• What Tears Us Apart (Ce qui nous éloigne), 2016, reż. Wei Hu
• Souvenir, 2016, reż. Bavo Defurne
• Les fausses confidences, 2016, reż. Luc Bondy
• Głośniej od bomb (Louder Than Bombs), 2015, reż. Joachim Trier
• Dolina miłości (The Valley of Love), 2015, reż. Guillaume Nicloux
• Asfalt (Asphalte), 2015, reż. Samuel Benchetrit
• Paris Follies (La ritournelle), 2014, reż. Marc Fitoussi
• Zniknięcie Eleanor Rigby: Oni (The Disappearance of Eleanor Rigby: Them), 2014, reż. Ned Benson
• Tip Top, 2013, reż. Serge Bozon
• Czas zemsty (Dead Man Down), 2013, reż. Niels Arden Oplev
• Zniknięcie Eleanor Rigby: On (The Disappearance of Eleanor Rigby: Him), 2013, reż. Ned Benson
• Zakonnica (La Religieuse), 2013, reż. Guillaume Nicloux
• Nadużycie słabości (Abus de Faiblesse), 2013, reż. Catherine Breillat
• Zniknięcie Eleanor Rigby: Ona (The Disappearance of Eleanor Rigby: Her), 2013, reż. Ned Benson
• Kozioł ofiarny (Au bonheur des ogres), 2013, reż. Nicolas Bary
• Miłość (Amour), 2012, reż. Michael Haneke
• Pozdrowienia z raju (Captive), 2012, reż. Brillante Mendoza
• Lines of Wellington (Linhas de Wellington), 2012, reż. Valeria Sarmiento
• W innym kraju (Dareun Narayeseo), 2012, reż. Sang-soo Hong
• Śpiąca królewna (Bella addormentata), 2012, reż. Marco Bellocchio
• Mój najgorszy koszmar (Mon pire cauchemar), 2011, reż. Anne Fontaine
• Moja mała księżniczka (My Little Princess), 2011, reż. Eva Ionesco
• Kuracja specjalna (Sans queue ni tête), 2010, reż. Jeanne Labrune
• Copacabana, 2010, reż. Marc Fitoussi
• Biała Afryka (White Material), 2009, reż. Claire Denis
• Villa Amalia, 2009, reż. Benoît Jacquot
• Geliebte Clara, 2008, reż. Helma Sanders-Brahms
• The Sea Wall (Un Barrage contre le Pacifique), 2008, reż. Rithy Panh
• Dom przy autostradzie (Home), 2008, reż. Ursula Meier
• Hidden Love (L'amore nascosto), 2007, reż. Alessandro Capone
• Médée Miracle, 2007, reż. Tonino De Bernardi
• Upojenie władzą (L'ivresse du pouvoir), 2006, reż. Claude Chabrol
• Własność prywatna (Nue propriété), 2006, reż. Joachim Lafosse
• Gabrielle, 2005, reż. Patrice Chéreau
• Jak być sobą (I Heart Huckabees), 2004, reż. David O. Russell
• Moja matka (Ma mère), 2004, reż. Christophe Honoré
• Moja siostra i ja (Les soeurs fâchées), 2004, reż. Alexandra Leclère
• Czas wilka (Le temps du loup), 2003, reż. Michael Haneke
• 8 kobiet (8 femmes), 2002, reż. François Ozon
• Obiecane życie (La Vie promise), 2002, reż. Olivier Dahan
• Deux, 2002, reż. Werner Schroeter
• Pianistka (La Pianiste), 2001, reż. Michael Haneke
• Médée, 2001, reż. Don Kent
• Gorzka czekolada (Merci pour le chocolat), 2000, reż. Claude Chabrol
• Dziewczęta z Saint-Cyr (Saint-Cyr), 2000, reż. Patricia Mazuy
• Komedia niewinności (Comedie de L'innocence), 2000, reż. Raoul Ruiz
• Nowoczesne życie (La Vie moderne), 2000, reż. Laurence Ferreira Barbosa
• Ścieżki uczuć (Les destinées sentimentales), 2000, reż. Olivier Assayas
• The False Servant (La Fausse suivante), 2000, reż. Benoît Jacquot
• Bez skandalu (Pas de scandale), 1999, reż. Benoît Jacquot
• Szkoła wdzięku (L'École de la chair), 1998, reż. Benoît Jacquot
• Francuska ruletka (Rien ne va plus), 1997, reż. Claude Chabrol
• Palmy pana Schutza (Les Palmes de M. Schutz), 1997, reż. Claude Pinoteau
• Powinowactwa z wyboru (Le affinità elettive), 1996, reż. Paolo Taviani,Vittorio Taviani
• Okruchy miłości (Poussières d'amour - Abfallprodukte der Liebe), 1996, reż. Werner Schroeter
• Ceremonia (La cérémonie), 1995, reż. Claude Chabrol
• Rozstanie (La séparation), 1994, reż. Christian Vincent
• Amator (Amateur), 1994, reż. Hal Hartley
• Powódź (Navodneniye), 1994, reż. Igor Minaiev
• Po miłości (Après l'amour), 1992, reż. Diane Kurys
• Pani Bovary (Madame Bovary), 1991, reż. Claude Chabrol
• Malina, 1991, reż. Werner Schroeter
• Zemsta kobiety (La Vengeance d'une femme), 1990, reż. Jacques Doillon
• Seobe, 1989, reż. Aleksandar Petrović
• Sprawa kobiet (Une affaire de femmes), 1988, reż. Claude Chabrol
• Czarny Mediolan (Milan noir), 1988, reż. Ronald Chammah
• Biesy (Les possédés), 1988, reż. Andrzej Wajda
• Widok z sypialni (The Bedroom Window), 1987, reż. Curtis Hanson
• Kaktus (Cactus), 1986, reż. Paul Cox
• Grzech Charlotte (Signé Charlotte), 1985, reż. Caroline Huppert
• Wszystko naraz (Sac de noeuds), 1985, reż. Josiane Balasko
• Dziwka (La Garce), 1984, reż. Christine Pascal
• Historia Piery (Storia di Piera), 1983, reż. Marco Ferreri
• Od pierwszego wejrzenia (Coup de foudre), 1983, reż. Diane Kurys
• Dziewczyna mojego kumpla (La Femme de mon pote), 1983, reż. Bertrand Blier
• Pasja (Passion), 1982, reż. Jean-Luc Godard
• Pstrąg (La Truite), 1982, reż. Joseph Losey
• Dama Kameliowa (La Dame aux camélias), 1981, reż. Mauro Bolognini
• Skrzydła gołębicy (Les ailes de la colombe), 1981, reż. Benoît Jacquot
• Głębokie wody (Eaux profondes), 1981, reż. Michel Deville
• Czystka (Coup de torchon), 1981, reż. Bertrand Tavernier
• Wrota niebios (Heaven's Gate), 1980, reż. Michael Cimino
• Lulu (Loulou), 1980, reż. Maurice Pialat
• Ratuj kto może (życie) (Sauve qui peut (la vie)), 1980, reż. Jean-Luc Godard
• Sukcesja (Örökség), 1980, reż. Márta Mészáros
• Siostry Brontë (Les soeurs Brontë), 1979, reż. André Téchiné
• Scenariusz do "Ratuj się kto może" (Quelques remarques sur la réalisation et la production du film 'Sauve qui peut (la vie)'), 1979, reż. Jean-Luc Godard
• Powrót do ukochanej (Retour à la bien-aimée), 1979, reż. Jean-François Adam
• Violette Nozière, 1978, reż. Claude Chabrol
• Koronczarka (La dentellière), 1977, reż. Claude Goretta
• Indianie są daleko (Les Indiens sont encore loin), 1977, reż. Patricia Moraz
• Zepsute dzieci (Des enfants gâtés), 1977, reż. Bertrand Tavernier
• On ne badine pas avec l'amour, 1977, reż. Caroline Huppert
• Sędzia i zabójca (Le Juge et l'assassin), 1976, reż. Bertrand Tavernier
• Doktor Francoise Gailland (Docteur Françoise Gailland), 1976, reż. Jean-Louis Bertucelli
• Le Petit Marcel, 1976, reż. Jacques Fansten
• Je suis Pierre Rivière, 1976, reż. Christine Lipinska
• Różyczka (Rosebud), 1975, reż. Otto Preminger
• Dupont-Lajoie, 1975, reż. Yves Boisset
• Z przymrużeniem oka (Sérieux comme le plaisir), 1975, reż. Robert Benayoun
• The Big Delirium (Le grand délire), 1975, reż. Dennis Berry
• Aloïse, 1975, reż. Liliane de Kermadec
• Jaja (Les valseuses), 1974, reż. Bertrand Blier
• Płynne stany rozkoszy (Glissements progressifs du plaisir), 1974, reż. Alain Robbe-Grillet
• Plaies et bosses, 1974, reż. Yves-André Hubert
• Madame Baptiste, 1974, reż. Claude Santelli
• L'Ampélopede, 1974, reż. Rachel Weinberg
• Le maître de pension, 1973, reż. Marcel Moussy
• Le drakkar, 1973, reż. Jacques Pierre
• Histoire vraie, 1973, reż. Claude Santelli
• Vogue la galère, 1973, reż. Raymond Rouleau
• Cezar i Rozalia (César et Rosalie), 1972, reż. Claude Sautet
• Bar na skrzyżowaniu (Le Bar de la fourche), 1972, reż. Alain Levent
• Figaro-ci, Figaro-là, 1972, reż. Hervé Bromberger
• Faustyna i piękne lato (Faustine), 1971, reż. Nina Companéez
• Le Prussien, 1971

Ten artykuł napisaliśmy z pomocą sztucznej inteligencji.