Barbara Krafftówna, właściwie Barbara Krafft-Seidner, urodziła się 5 grudnia 1928 roku w Warszawie, a zmarła 23 stycznia 2022 roku w Konstancinie-Jeziornie. Była wybitną polską aktorką teatralną i filmową, artystką kabaretową oraz piosenkarką. Krafftówna rozpoczęła swoją karierę aktorską w 1946 roku i była aktywna zawodowo aż do swojej śmierci, co czyni ją jedną z najdłużej działających aktorek w polskim teatrze i filmie.
Jej debiut filmowy miał miejsce w 1957 roku w filmie Deszczowy lipiec w reżyserii Leonarda Buczkowskiego, gdzie zagrała rolę Zofii Karpińskiej. Następnie wystąpiła w wielu znaczących produkcjach, takich jak Popiół i diament (1958, reż. Andrzej Wajda), Nikt nie woła (1960, reż. Kazimierz Kutz), oraz Jak być kochaną (1962, reż. Wojciech Jerzy Has), gdzie wcieliła się w rolę Felicji. Jej kariera filmowa obejmuje także role w takich filmach jak Rękopis znaleziony w Saragossie (1964, reż. Wojciech Jerzy Has) oraz Szyfry (1966, reż. Wojciech Jerzy Has).
Oprócz kariery filmowej, Barbara Krafftówna była również aktywna na scenie teatralnej. Grała w wielu teatrach w Polsce, w tym w Teatrze Narodowym, Teatrze Dramatycznym oraz Teatrze Syrena. Występowała także w Kabarecie Starszych Panów, gdzie jej role stały się ikoną polskiego kabaretu. W 2006 roku, z okazji jubileuszu 60-lecia pracy artystycznej, wystąpiła w monodramie Remigiusza Grzeli Błękitny diabeł, opowiadającym o ostatnich latach życia Marleny Dietrich.
Barbara Krafftówna była najmłodszą z czworga rodzeństwa, miała dwóch przyrodnich braci i siostrę. Jej życie prywatne było pełne zarówno radości, jak i tragedii. Pierwszym mężem Krafftówny był Michał Gazda, z którym była związana od 1956 roku aż do jego śmierci w 1969 roku. Po kilku latach, w 1986 roku, wyszła za mąż za Arnolda Seidnera, z którym mieszkała w Stanach Zjednoczonych. Niestety, także i on zmarł, pozostawiając aktorkę w żałobie.
Po śmierci drugiego męża, Krafftówna zamieszkała początkowo w San Francisco, a później w Los Angeles, gdzie kontynuowała swoją karierę aktorską. Mimo licznych trudności osobistych, zawsze znajdowała siłę, by wracać na scenę i do pracy, którą kochała. W wywiadach często podkreślała, że to właśnie aktorstwo było jej największą pasją i źródłem siły w trudnych momentach życia.
Barbara Krafftówna była osobą niezwykle ciepłą i serdeczną, co podkreślali wszyscy, którzy mieli okazję z nią pracować. Była również znana ze swojego poczucia humoru i dystansu do siebie, co przejawiało się zarówno w jej rolach, jak i w życiu prywatnym. W 2016 roku ukazała się książka Remigiusza Grzeli Krafftówna w krainie czarów, będąca zapisem rozmów z aktorką, w której opowiadała o swoim życiu, karierze i przemyśleniach.
Barbara Krafftówna zagrała w kilkudziesięciu filmach i spektaklach teatralnych, zdobywając uznanie zarówno krytyków, jak i publiczności. Jej talent aktorski był wielokrotnie nagradzany. W 2006 roku otrzymała Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, a w 2019 roku została odznaczona Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski. W 2010 roku w Teatrze Dramatycznym w Warszawie odbył się jubileusz 65-lecia jej pracy artystycznej, co było wielkim wydarzeniem w świecie polskiego teatru.
W 2007 roku zagrała Matkę w spektaklu Peer Gynt, za którą otrzymała nominację do nagrody im. Norwida. Jej rola w filmie Jak być kochaną (1962, reż. Wojciech Jerzy Has) przyniosła jej międzynarodowe uznanie i stała się jednym z najważniejszych punktów jej kariery filmowej. Krafftówna była także aktywna w kabarecie, gdzie jej występy w Kabarecie Starszych Panów przeszły do historii polskiego kabaretu.
Oprócz licznych nagród i odznaczeń, Krafftówna była również doceniana za swoją działalność artystyczną na scenie teatralnej. Występowała w takich teatrach jak Teatr Narodowy, Teatr Dramatyczny, Teatr Syrena oraz w Studenckim Teatrze Satyryków. Jej role teatralne były zawsze pełne pasji i zaangażowania, co przynosiło jej liczne pochwały i uznanie zarówno ze strony krytyków, jak i publiczności.
Barbara Krafftówna była nie tylko utalentowaną aktorką, ale także osobą o wielu pasjach i zainteresowaniach. Była znana ze swojego zamiłowania do literatury i muzyki, co często podkreślała w wywiadach. Jej ulubioną książką była Mały Książę Antoine'a de Saint-Exupéry'ego, którą wielokrotnie czytała i do której często wracała w trudnych momentach swojego życia.
Krafftówna była również znana ze swojego poczucia humoru i dystansu do siebie. W Kabarecie Starszych Panów często wcielała się w komiczne postacie, które bawiły publiczność do łez. Jej występy w kabarecie były pełne ironii i subtelnego humoru, co czyniło je niezwykle popularnymi.
W życiu prywatnym Krafftówna była osobą niezwykle serdeczną i ciepłą. Często angażowała się w działalność charytatywną i społeczną, pomagając potrzebującym. Była także mentorką dla młodszych aktorów, dzieląc się z nimi swoim doświadczeniem i wiedzą. Jej życie i kariera były pełne pasji, zaangażowania i miłości do sztuki, co czyni ją jedną z najbardziej wyjątkowych postaci w historii polskiego teatru i filmu.
Ten artykuł napisaliśmy z pomocą sztucznej inteligencji.