Barbara Krafftówna to jedna z najbardziej cenionych i rozpoznawalnych postaci polskiej sceny aktorskiej XX i XXI wieku. Urodziła się w 1928 roku w Łucku, w rodzinie o silnych tradycjach artystycznych. Od najmłodszych lat z pasją zgłębiała świat teatru i sztuki, a scenę poznała już w czasie II wojny światowej, występując w konspiracyjnym Studiu Dramatycznym Iwo Galla w Warszawie. To właśnie tam kształtowała swój warsztat oraz niezłomną determinację, które towarzyszyły jej przez całą karierę.
Po wojnie z impetem weszła na scenę teatralną i filmową, szybko zdobywając sympatię zarówno reżyserów, jak i widzów. W latach 50. i 60. XX wieku wypracowała sobie status gwiazdy, błyszcząc w różnorodnych rolach – od dramatycznych po komediowe. Najbardziej znane filmy z jej udziałem to Popiół i diament (1958), Pętla (1957), Jak być kochaną (1962) oraz Rękopis znaleziony w Saragossie (1964). Za rolę Felicji w Jak być kochaną otrzymała nagrodę na festiwalu w San Francisco. Ogromną popularność przyniósł jej także kultowy serial Czterej pancerni i pies (1966–1970), gdzie wcieliła się w postać Honoraty – pamiętacie tę rolę?
Barbara Krafftówna była nie tylko wybitną aktorką filmową, ale też teatralną i kabaretową. Współpracowała m.in. z Teatrem Dramatycznym w Warszawie oraz Teatrem im. Stefana Jaracza w Łodzi, a na scenie Kabaretu Starszych Panów potrafiła rozbawić do łez. Przez ponad siedem dekad kariery stworzyła blisko 140 postaci – to prawdziwa ikona stylu, ekspresji i niezwykłego poczucia humoru. Choć odeszła 23 stycznia 2022 roku, jej artystyczny ślad pozostaje niezatarte w polskiej kulturze.
Barbara pochodziła z rodziny mocno zakorzenionej w świecie sztuki. W jej domu zawsze rozbrzmiewały dźwięki fortepianu i skrzypiec, a matka od najmłodszych lat wpajała jej miłość do artystycznego wyrazu. To rodzinne otoczenie miało ogromny wpływ na jej rozwój. W trudnych latach wojny szczególnie silne okazały się więzi z bliskimi, które dawały jej wsparcie i nadzieję.
Aktorka słynęła z silnego charakteru, wyostrzonego poczucia humoru i pogodnej natury, nawet mimo osobistych dramatów, jak dwukrotna strata męża. Zawsze potrafiła zachować dyskrecję i godność, nie mieszając życia prywatnego z zawodowym. Jej lojalność, wrażliwość i skromność zyskały uznanie wśród przyjaciół i współpracowników. Czyż nie jest to cecha dziś rzadko spotykana?
W środowisku artystycznym ceniło się u niej błyskotliwość i pewien ironiczny dystans do siebie. Otaczała się bliskimi przyjaciółmi ze świata teatru, filmu i muzyki – dla niej relacje międzyludzkie były prawdziwym źródłem równowagi i siły. Poza sceną pasjonowały ją podróże, które często stawały się inspiracją do kolejnych ról. To właśnie rodzinne więzi pozwalały jej przetrwać burze życia i odnaleźć stabilność przez całe lata.
Karierę Barbary rozpoczęła w trudnych warunkach okupacyjnych, ucząc się aktorstwa w Studiu Dramatycznym Iwo Galla. Po wojnie błyskawicznie zaznaczyła swoją obecność jako jedna z obiecujących aktorek młodego pokolenia. W latach 50. i 60. występowała w kluczowych produkcjach polskiego kina, takich jak Popiół i diament (1958) i Pętla. Jej postaci zachwycały głębią i autentycznością, co sprawiało, że widzowie z łatwością się z nimi identyfikowali.
Za rolę Felicji w Jak być kochaną otrzymała nagrodę najlepszego aktorskiego występu na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w San Francisco w 1963 roku. Poza ekranem świetnie odnajdywała się w kabarecie – pamiętacie jej występy w Kabarecie Starszych Panów? Za rolę Matki w „Peer Gynt” (Teatr Dramatyczny) otrzymała nagrodę „Feliksa Warszawskiego” w 2008 roku, co pokazało, że jej talent był nieustannie doceniany.
Wśród jej ważnych filmów warto także wymienić Rękopis znaleziony w Saragossie (1964), Lalkę (1968), Sanatorium pod Klepsydrą (1973), Pożegnania (1958) oraz Wspólny pokój (1959). Aktorka występowała na scenach głównych teatrów w Łodzi, Warszawie i Wrocławiu, sprawnie łącząc klasykę z nowatorskim podejściem.
Barbara Krafftówna zdobyła wiele prestiżowych nagród, między innymi „Złotą Maskę”, „Srebrną Maskę”, tytuł „Mistrza Mowy Polskiej” oraz „Platynowego Szczeniaka”. Otrzymała również Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski za zasługi dla kultury. Rola Honoraty w Czterech pancernych i psie przyniosła jej szerokie uznanie, między innymi dzięki autentycznej manierze i dbałości o śląską gwarę. Przez całe życie związana była też z Teatrem Polskiego Radia i aktywnie działała w środowisku artystycznym przez ponad 70 lat – czy to nie imponujące?
Barbara Krafftówna to postać wyjątkowa, która z powodzeniem łączyła pracę w filmie, teatrze i kabarecie, osiągając mistrzostwo w każdej z tych dziedzin. Warto zauważyć, że swoje pierwsze aktorskie lekcje pobierała w czasach wojny, ryzykując życie – doświadczenie to ukształtowało jej odporność i nieugiętość na scenicznych wyzwaniach.
Przygotowując się do roli Honoraty w serialu Czterej pancerni i pies, dokładnie opanowała śląską gwarę, co spotkało się z uznaniem nie tylko widzów, ale i rodowitych Ślązaków. Jej występy w Kabarecie Starszych Panów ustawiły poprzeczkę bardzo wysoko dla polskiej telewizji – pisane specjalnie dla niej role idealnie oddawały jej niepowtarzalną osobowość i talent do subtelnych aktorskich niuansów.
Krafftówna była również zapaloną miłośniczką języka polskiego, dbającą o poprawność i kulturę wypowiedzi. Tytuł „Mistrza Mowy Polskiej” tylko potwierdzał tę jej pasję. Brała udział w setkach słuchowisk radiowych, co pokazywało jej wszechstronność i otwartość na różne formy artystycznego wyrazu. Jej poczucie humoru i umiejętność rozładowywania napięć sprawiały, że była prawdziwą podporą dla kolegów z planu i sceny. Choć odeszła 23 stycznia 2022 roku, jej wpływ na polską kulturę i kolejne pokolenia aktorów jest nie do przecenienia.
Ten artykuł napisaliśmy z pomocą sztucznej inteligencji.
Gabriela Muskała – wybitna polska aktorka, dramatopisarka i reżyserka
12 October 2025
Barbara Kurdej-Szatan – polska aktorka i wokalistka
12 October 2025
Marta Nieradkiewicz – życie prywatne, kariera i ciekawostki
12 October 2025
